نشست الزامات سیاستگذاری کامیاب رفاهی درحمایت از گروههای همیار زنان سرپرست خانوار از سوی موسسه عالی پژوهش تامین اجتماعی برگزار شد.

داستان سیاست گذاری برای زنان سرپرست خانوار در ایران، داستانی غمانگیز از نیات خوب و نتایج شکست خورده است.ما در یک »دور باطل« گیر افتادهایم. این چرخه این گونه کار می کند: دولت، با نیتی مسئوالنه، تالش می کند از این گروه آسیب پذیر حمایت کند. اما ابزار او چیست؟
رویکردهــای «خیریــه ای» و «ضمانتــی».

دولت قول می دهد که ضامن فعالیت های اقتصادی این زنان باشــد. در نگاه اول، این عالی است، اما در عمل، این رویکرد به جای ساختن شهروندانی مستقل، «وابستگی» را عمیق تر می کند.در همین حال، یک تضاد بزرگ در قلب سیاست گذاری ما وجود دارد. از یک سو، قانونی مترقی مانند «ساختار نظام جامع رفاه» می گوید توانمندســازی (شــامل ابعاد اقتصادی، حقوقی، فرهنگی و سلامت) باید «شــرط منطقی» خروج تدریجی از چتر حمایتی باشد. از سوی دیگر، قوانین توسعه ای مانند برنامه پنجم و ششم، دولت را به «الزام بالشرط» برای «کاهش
ســالانه ده درصدی» حمایت های رفاهی مجبور می کنند. این یعنی ما قبل از آنکه به کســی شــنا یاد بدهیم، او را از قایق نجات به بیرون هل میدهیم.
در ایــن میــان، «گروه هــای همیار زنان سرپرســت خانوار» به عنوان راه حل متولد شــدند. این ایده روی کاغذ درخشــان بود:
گروهی مبتنی بر «همیاری» و «تعاون اجتماعی».
اما در اجرا، این ایده دچار «گذار ناقص گفتمانی» شــد. ما ایده «تعاون محور» را رها کردیم و آن را به یک ابزار «معطوف به بازار» تقلیل دادیم.تمــام هــدف بــه «اشــتغال درآمدزا» و «بلوغ مالی» خلاصه شــد. مــا این زنان را که با انبوهی از مســئولیت های مراقبتی و خانوادگی دســت وپنجه نرم می کنند، به رقابت در بازاری فرســتادیم که قواعد آن را نمی شــناختند. نتیجه؟ ناکامی در تحقق «مشــارکت اقتصادی شــرافتمندانه» و بازگشــت به همان نقطه اول: مطالبه گری برای حمایت خیریه ای. برای شکستن این چرخه، باید داستان را از نو بنویسیم.
ایــن گــزارش، مــرور نظریه هــای انتزاعــی را کنار می گذارد و به جای اتکا به «مدل های اســباب بازی»، خواســتار ســاختن یک «کلکسیون از تجربه های کلیدی» بر اساس واقعیت های میدانی است.
توصیه سیاستی بنیادین این است: ما باید از «تخصیص پول» به سمت «ایجاد قدرت انتخاب» حرکت کنیم.